İnsan sabah işe giderken, su faturasını zamanında yatırmakları için, ceza olarak kurak çöllerde süründürülen iki adamın hazin hikâyesine tanık olunca bir garip oluyor nedense…
Bu bir bakıma bir çeşit şiddettir aslında.
Her ne kadar belediyemizin yüksek zekâ parıltılı mizahını içerse de, bir tehdittir sonuçta…
Farkındasınızdır, şiddetin artık son bulacağı bir hayatın bizlere tesis edilmeye çalışıldığını duyuyoruz izlediğimiz gelişmelerden…
Şiddet denilen kavramın yakamızı hemen bırakmaya niyeti yok gibi…
Kendisini bir afişte gösterir bazen…
Ki bu mazlumun içinden çıkan şiddet olunca, yeme de yanında yat kıvamında bir durum çıkıyor ortaya…
Belediyemiz bu afişi hangi üstün yaratıcılık anlayışıyla gözümüzün içine sokmaya çalıştı bilemiyorum ancak, su faturasını ödemediğiniz takdir de çöllerde mecnun misali sürüneceksiniz, sizi bir damla suya hasret bırakacağız mesajını ( ya da tehdidini) iyi vermiş vesselam…
Hazır böyle bir düşünce siz de meydana gelmişken, keşke o karikatürde sürünen adamların başına birer eli kırbaçlı zabıtada dikseydiniz, böylece daha caydırıcı olabilirdi bu projeniz…
Eminim bu harika karikatürü gören her Kızıltepeli yurttaş, evdeki musluğundan su aktığı için Allah’a şükran borçlu hissetmiştir kendisini… Çünkü bu imkâna sahip olmayıp, çöllere düşmüş bir sürü insanı hayal ettiğinizde, krallar gibi yaşadığınızı anlar ve minnet borçlu olursunuz…
İşte bizim her acımız bu kadar da komik aslında. Doğarken kendimizde mevcut bulduğumuz temel bazı özelliklerimizin kabul edilme süreci ne kadar da sancılı ve trajik geçti bilirsiniz…
Oysa insanı zorla “olmadığı bir şey haline” getirme saçmalıkları yarın mizahi malzeme olacak birileri için… Ardında on binlerce kaybın ve onca zararın olduğu bir dramdan, bir acıdan, yarın gülünecek şeylerin çıkarılacağını düşündükçe, acınası bir hayattan geçtiğinden şüphe duymuyor artık insan…
Geçen gün duydunuz mu, Kızıltepe stadı tadilat gerekçesiyle kendilerine açılmayan ve eğitim çalışmalarını yapacakları bir alanları olmadıkları için çareyi (gayet haklı olarak) bir yürüyüş yapmakta bulmuş bazı beden eğitimi öğretmen adayları herhangi bir yeri kırmadan dökmeden bir basın açıklaması yaptılar. Kaymakamlık makamına kadar süren bu yürüyüşün bendeki adı “sesini duyurma” çabasıydı. Eminim ki herkes de bunu böyle algıladı…
Talepleri yerine getirildi mi, onlara böyle bir hak tanındı mı, eğitim faaliyetleri için kendilerine yardımcı olundu mu bilmiyorum şimdilik, ancak yürüyüşün hemen ardından bir güzel deste çiçek yapıp, aralarında en iyi özür dileyecek olan birkaç kişiyi seçip kaymakam beye bir özür dileme merasimine gitmeleri ancak bize has bir komediydi…
Kendilerini geliştirmek, eğitmek ve başarılı olmak için bir zemin arayan, seslerini duyurmaya çalışan, ilk defa siyasi mesajların yerine, gelecekle ilgili, yarınla ilgili mesajların verildiği bir insan kitlesinin o mağduriyeti ne kadar iç burksa da, hemen akabinde “biz bir cahil ettik, sen kusura bakma beyim” ziyaretine gitmeleri bir o kadar gülünç geliyor insana…
Tıpkı devrim geldiğinde, artık yol da, su da, elektrik de, sağlık da, eğitim de bedava olacak diyen bir siyasi gelenekten geldiğini düşünen bir yapının, su faturasını yatırmadığın takdir de, seni çöllerde süründürmekle tehdit etmesi gibi garip her şey… Oldukça garip…
Ve normalleşen, kabul edilir hale gelen bir gariplik…
Sağlıcakla kalın, bir bardak su içsem iyi olur, yarın öbür gün işler ters gidebilir, en azından şimdilik musluk akıyorken, bu izzeti ikramdan nasibimi alayım…
Gotinek pêşiya:
“Law ma mirov ji tîna bimre, tu tasik av li destê kesî nake”
.jpg)
bu zekanı bir damla su için harcama sonra biz ne yaparız