Ulu ortada ve etrafta marşlar okunuyor, ben ise tenha masamda ve garsonla başbaşayım. Biri gülse; ağlayacağım. Biri uzatsa elini, biri yakınlaşsa bana; içimde ölen çiçekleri yeşerteceğim ve azıcık anlasalar beni; yeniden özgür şarkılar yazacağım özgür bakışlı insanlarıma…

Çok dar bir zamanda ve ani bir saatte; şarkıcı-türkücü zıpkın vatansever şıllıkları, idam fermanımı imzaladılar.

Etrafımda yuh! Sesleri, çatal ve bıçakların kalpte bıraktığı derin ve tedavisiz yaralar…

Bir dokunsalar, ağlayacağım.

İçim, içimden geçiyor.

***

Bana hep bir şeyler anlatılar; “Toprağına, ülkene ve insanlarına yakın olamayacaksın, hep kimliğinle intiharlara kalkışacak ve ha bire! Cellâdına gülücükler dağıtacaksın.” dediler.

Bazen, bir intihar gibi puşt olunca sevdalarımız; birden! Sıyrılmak zorunda kalıyorsun namussuzların içinden. Aynı dereden su içtiğiniz arkadaşlarınızın menfaatli korkularına heba edildiğiniz zaman; doğduğunuz toprakların kokusunu heybelerinde taşısalar bile; her daim yalnızlaşıyorsunuz onlardan. Seni yalnız bırakırlar ve zamanla kendileri de yalnızlaşırlar.

Ey! Halkım, üzerimden ellerini çekseler ve şanlı imparatorluklarını bıraksalar;

İşte o vakit, kendilerini zalimlerin kucağında bulurlar, lakin zulme uğradıklarını da bilmezler. Sonu mutlu bitmeyen senaryoların başrol oyuncusu olarak; kendilerini, törenlerin-merasimlerin onur konuğu olarak takdim ederler.  Aynı dili konuşmuşun, aynı memleketin çocukları olmuşsun, ğiretin namus tabelalarında adın gözükmezse ne fayda olur ki!

***

Haykırışlarımı,  anamın dilinden öğrendim. Çığlıklarımı, ülkeme olan sevdadan attım. Bıraksalardı, özgürce söyleyecektim şarkılarımı dağlara. Bıraksalardı; ülkemin her karış toprağında delikanlıları gibi yaşayacaktım ve izinlere tabii olmadan sevecektim insanları…

El’in toprağına gömmeseydiler beni, bugün barışın güvercini olacaktım. Barışın meşalesini taşıyacaktım vatanımın her köşesine…