Vicdanını yitirmek İnsanlığından uzaklaşmanın son noktasıdır. İnsanca isteklere, yaşamak için dile getirilmiş haklar için Kör sağır dilsiz olmayı nasıl başarabiliyorlar. Barbarlık tanımını örneklemek bu sistemin çarkını dündürmeye çalışanları adres göstermek doğru olacaktır.
‘‘ Vicdanını yitirmek
İnsanlığından uzaklaşmanın son noktasıdır.
İnsanca isteklere
Yaşamak için dile getirilmiş haklar için
Kör sağır dilsiz olmayı nasıl başarabiliyorlar.
Barbarlık tanımını yeniden şekillendirirsek,
Bu düzen için verilecek en doğru örneklemdir. ’’
Kanunları elinde bulunduranların insanı yediği bir çağda yaşıyoruz. Pişirmeden çiğ çiğ… Aç bırakarak, tehdit ederek, coplayarak, biber gazı sıkarak, kurşunlaya kurşunlaya yani göstere göstere…
Önce bitkilerden başladılar çiftçiyi öldürdüler, hayvanları evcilleştirmeyi beceremediler hayvancılığı öldürdüler ve yenilen bir şey olduğunu öğrendiler, en son da birbirlerini…
Açlık ve felaketler insanlığı yenemedi, ama katliamlar ve soykırımları besleyen kin, nefret ve aç gözlülük yetti vicdanı içlerinden söküp atmaya. Bir bakın ne kimse kimseye güvenebiliyor ne de kimse doğruyu söylemeye cesareti yetiyor. Gözü kararmış erk sahibi küçülmüşler; yüreklerinde iyiliği uyutan, kötülüğü de bilinçaltından azad edenlerdir.
Fakirden alıp zengine verenlerdir. Kul hakkı yiyendir onlar, onlar bu halkın çocuklarını birbirine öldürtenlerdir.
Doğruyu yazanların kalemini ucunu kırdılar, mürekkebi kana buladılar ve en son kelepçeyi taktılar ellerine değil dillerine. Eski dönemi arar olduk, yenilikçi dedikleri, özgürlükçü dedikleri ortaçağın alasını yaşatır oldu.
Halklar birbirine düşman oldu, gözle görülmeyen teller çekildi, sınırlar çizildi kardeşliğe.
Kurumlar güvensizliğin yedek deposu oldu, ülkenin zenginlikleri(vatandaştan alınan vergiyle biriktirilen) akraba çiftliklerine dağıtıldı. Ülke perişan halde ama görebilene.
‘‘ İnsanca bir duyguya yabanıl kurallar
Hakka götüren yola taş birikintileri...
Eskide kaldı fukarayı kılıçtan geçirmek
Vicdanı yürekten söküp delirtmek
Bilinmiş herkesçe öğrenmiş bütün civar
Yaşam hakkına yasak koymak
Ölüme davetiye çıkarmaktır.’’
Benim yine de bir umudum var, gün gelir barışın meşalesi yakılır ve o meşale bütün yürekleri aydınlatır. İnsan insanı yemeyi bırakır, sevmeyi hatırlatır sevginin güzel bir şey olduğunu unutmuş olanlara.
Silahın yasaklandığı bir dünya, nefretin kovulduğu iyilik çemberini çizebilecek günlerin geleceğine inanıyorum. Ki elbet bunun bir sonu olacaktır bu kötülüklerin, Halkların kardeş olabileceği bir dünyanı var olacağı günler yakındır. Bir çiçeğin kokusundan bin umut doğurabilenler kötülüğü yenebileceklerdir ki o çiçeği yeşerten yine insanlar olacaktır.
KAOTİK
YORUM EKLE
YORUMLAR
Tacettin - 10 ay Önce
Çok zaman geçmesine rağmen.sanki bu günü anlatmışsın.yuregibe sağlık hoca
güzel anlatmışsın.