Gazzeli Halid, torununa çok düşkündü. Ruhunun ruhu, hayatının hayatı, her şeyiydi Rim onun. Kızının kızıydı. Doğdukları gün bile aynıydı. Hayatını âdetâ ona adamıştı; günün çoğunda onunla ilgilenir, onunla vakit geçirirdi. Bütün aile saadet içinde aynı evde yaşıyorlardı. Bir kolunda Rim, bir kolunda Tarık ile uyurdu. Şimdi ne çok isterdi Tarık’la da çekilmiş bir fotoğrafının olmasını …
O görüntülerde bütün içtenliğiyle buna hayıflanıyordu Gazzeli Halid. Rim, ceylan demekti Arapçada. Gerçekten de ona “Yahyui” diye her seslenişinde nazlı bir ceylan edâsına bürünür, dedesinin ruhunu ve kalbini mest ederdi. Yalnız ve yalnız dedesine bu kadar nazlanır, ne isterse ondan isterdi. Öldüğü gün de yine ona “Yahyui” diye seslenmişti:
“Yahyui, bana muz alır mısın, Yahyui, bana karpuz alır mısın.” Rim, dedesini severken yüzüne dilini değdirir, dedesi de onu öpücüklere boğarak karşılık verirdi. Uykudan uyanır uyanmaz kucağına koşar, sıkı sıkıya sarılırdı ona. Dedesinin kırmızı sepetli siyah bisikletiyle yaptıkları gezintiler en mesut anlarıydı onun. Bütün günleri böyle sevgi içinde, neşeyle geçerdi. Gazzeli Halid, bu şen hatıraları yâd ederek, Rim’in gerçekleştiremediği o son isteklerini gözyaşlarıyla anlatıp mahzunlaşıyor. Bu kızılca kıyamette değil muz ve karpuz, içecek bir yudum temiz su bulmak bile çok zordu.
O gece bütün aile çok tedirgindi. Usanç verici patlama sesleri çok yakından işitiliyordu. Büyükler uyur uyanık vaziyette oldukları yere uzanmış, ne olur ne olmaz deyip uyumamışlardı. Çocuklarsa bütün masumiyetleriyle derin bir uykudaydı. Ama kaçınılmaz son gelip çatmış, çocukların tertemiz göğünü kirleten bombalar Gazzeli Halid’in oturduğu eve de isabet etmişti. Kulakları sağır eden bombardımanın ardından ortalık mahşer yerine dönmüştü. O karanlıkta her yer bağırış çığırış sesleriyle yankılanmıştı. Gazzeli Halid, torunlarına ulaşmaya çalıştı. El yordamıyla Rim’in yattığı yere vardığında onu kollarından sımsıkı kavrayarak sarsmaya başladı:
“Canım, kalk hadi kalk. Rim Rim, kalbimin bir tanesi!”
Hâlâ uyuyor sanmıştı; daha doğrusu öyle olmasını bütün yüreğiyle dilemiş, buna inanmak istemişti. Ancak Rim ölmüştü. Az sonra, baş ucuna telaşla koştuğu Tarık’ın da aynı akıbete uğradığını ürpertiyle anlamakta gecikmeyecekti.
Gün ışıyınca körpe yavruların toprağa verilme vakti gelmişti. Gazzeli Halid’i ve şehit olan iki torununu, işte bu hengâmede tanıdık ilk olarak. Sadece biz değil bütün dünya tanıdı. Uzun, kırçıl sakallı, başında beyaz dalgalı turuncu renk sarıklı, koyu renk entarili, 60 dolaylarında bir adamdı. Gövdesindeki heybete, bütün acısına karşı koyan imanlı ve olabildiğince mütebessim bir çehre eşlik ediyordu. Kucağında, öpmelere koklamalara doyamadığı Rim’in cansız bedeni vardı. Son yolculuğuna hazırlıyordu onu. Boğazı düğüm düğüm olsa da göklerden gelen karara teslim olmanın tüm vakarını temsil ediyordu. Birazdan Rim’i ağabeyi Tarık ile beraber beyaz kefene sarıp sarmalayacak soğuk toprağın koynuna emanet edecekti. Bunu düşündükçe ona daha çok sarılıyordu. Rim, kısacık hayatı boyunca onun bu sevmelerine ilk defa karşılık vermiyor olmalıydı. Kolları yanlara sarkmış, gözleri kapalıydı. Halbuki o ceylan gözler ne kadar çok sevgiyle bakar ve içleri gülerdi. Gözlerinden birini iki parmağının ucuyla, incitmekten korkarcasına aralayıp içinden öptü. Tepede kırmızı bir bandajla topuzlanmış misk gibi kokan kıvırcık, siyah saçlarını kokladı sonra. Yanağında ve alnında morarmış yara izlerinden başka, öldüğüne kanıt sayılabilecek bir şey görünmüyordu. Ölmemiş gibi derin bir uykuya açılmıştı sanki. Bir oyun yorgunluğundan sonra kendisini dedesinin güven dolu kollarında tatlı bir uykuya bırakmış gibi duruyordu. Sanki birazdan uyanıp mahmur gözlerini aralayacak, yarım ağız bir mırıldanmayla mızmızlanacak, her isteğinin yerine getirileceğine duyduğu sonsuz güvenle bir bir dileklerini sıralayacaktı yine.
Gazzeli Halid, aradan geçen birkaç günün ardından Rim ve Tarık’ın yokluğunu iyiden iyiye hissediyor, boğazındaki düğüm daha da büyüyordu. Pek çok mutlu ana tanıklık etmiş evlerinin yıkıntıları arasında bulup çıkardığı oyuncaklarıyla teselli bulmaya çalışıyordu. İhtiyaç duyduğu tesellinin büyük bölümünü, Rim’den hatıra olsun diye entarisinin sol üst cebinde taşıdığı tek küpe sağlıyordu. Bu taze ölümlerin ağırlığı yüreğine her ağır geldiğinde bu tek küpenin ferahlatıcılığında bir nebze olsun soluk alıyordu.
Yıkık evinin hangi döküntüsünü kurcalasa torunlarından bir hatıraya rastlıyor, bu da içinden söküp atamadığı özlemini kat be kat artırıyordu. Son günlerindeki başlıca rutini, o mütebessim çehresinin ölümün soğuk yüzü karşısında daha fazla dayanamayıp kararması ve gözlerinden sicim hâlinde gözyaşlarının boşalıvermesiydi.
Son bir kaç gündür minik, sevimli bir yavru kedi, yılların ülfetini taşır gibi gelip Halid’in kucağına usulca sokuluyor, kendini sevdiriyor ona. Kuyruğunu hafifçe sağa sola sallayarak yüzünü sakallarına dayıyor, gösterdiği yakınlığa karşılık bulmaya çalışıyor. Gazzeli Halid, kedinin hâl diliyle kendisine teselli vermeye çalıştığına inanıyor ve bunu Allah’ın bir ikramı olarak görüyor.
Gazze’de ailesinden en az bir yakınını şehit vermeyen hiç kimse kalmadı. Gazzeli Halid’inki gibi yüz binlercesinin hüzünlü hikâyeleri var o coğrafyanın tamamında. Bu mahzun hikâyelerin mümin kahramanları gözlerinde nem, boğazlarında düğüm sabırla direnmeye devam ediyorlar. Bu direnişin dayandığı temeller, kendilerine musallat olan ve günü geldiğinde burunlarından damgalanacak olan kötülüğün çocuklarını amansız bir hezimete uğratacak. Onlar buna inanıyor.